نمایش قدرتمندانه ی «بونی بائر» مقابل بلژیک

الساندرو دلپیرو واقعا ناراحت به نظر می رسید. احساس می کرد که چیزی را از دست داده است. اسطوره ی یوونتوس و کارشناس شبکه ی اسکای ایتالیا از لئوناردو بونوچی هم تیمی سابقش شکایت کرد:

تو قبلا هرگز به من چنین پاس هایی نمی دادی.

بعدش بونوچی به شوخی جواب داد:

به این خاطر بود که تو هرگز عادت نداشتی آن طور فرار کنی.

بونوچی در مرکز زمین بود وقتی که توانست به هم تیمی سابق دیگرش در زمین، امانوئله جاکرینی را پیدا کرد و او بین توبی آلدرویرلد و لورن سیمان فرار کرد. وقتی باران، طوفان قبل از بازی را پاک کرد، لارپابلیکا ادعا کرد که پاس بلند و مورب بونوچی، «رنگین کمانی در آسمان» ایجاد کرده است. این دفاع ایتالیایی کاشف طلاست.

لااستامپا در وصفش نوشت:

«جاک در محوطه به شکل بی نظیری کنترلش کرد و از تیبو کورتوا عبورش داد و آتزوری را جلو انداخت. پاهای بونوچی مخملی و مخملی تر شد، کافی است از جاکرینی سوال کنید. »

این اولین باری نبود که کوتوله ی باغ (لقبی که گاتزتا به جاکرینی داده بود) مقصد توپ های مردان آتزوری بود، ولی این اولین باری بود که او توانست کار را تمام کند. بونوچی در بازی های دوستانه ی قبل از تورنومنت از همین پاس ها مقابل فنلاند و اسکاتلند استفاده کرده بود. جاکرینی به همین شکل فرار کرد اما هر بار به شکل اعصاب خردکنی فرصت های گلزنی را به هدر داد.

جاک گفته بود:

اگر یک بار دیگر فرصت های گلزنی را به آسانی هدر می دادم، کونته می گفت باید به خانه بروم!

لا گاتزتا، این پاس را در حد «یک شماره ی 10 خالص» توصیف کرده بود و احتمالا منصفانه است اگر بگوییم که  اکثر ایتالیایی ها مشکلی با پوشیدن این شماره توسط بونوچی به جای تیاگو موتا نداشتند. (هر چند که 19=1+9=10!) ‌.

در نهایت این روزنامه نوشت بود: «از روی چیزی که ما دیدیم مشکل ایتالیا از نظر بازیساز انتهای زمین حل شده است، نه مارکو وراتی، نه آندره آ‌ پیرلو، اما مشکلی نیست! »

^{پاس فوق العاده ی بونوچی ، سوژه ی جدید بلیچرریپورت!}

بعضی حتی پا را از این هم فراتر گذاشتند و گل جاکرینی را با گلی که برشا در آوریل 2001 به یوونتوس زد مقایسه کردند، در آن بازی پیرلو توپ را از منطقه ای کم و بیش مشابه جایی که بونوچی بود برای روبرتو باجو فرستاد. او همانند جاکرینی توپ را کنترل کرد و آن را به تور دروازه ی ادوین فن درسار چسباند و تمام این ها با حرکاتی نسبتا مشابه به انجام رسید. البته ضربه ی نهایی روبرتو از جاک بهتر بود، اما پاس پیرلو، کپی برابر اصل پاسی بود که بونوچی مقابل بلژیک ارسال کرد.

وقتی به توانایی پاسکاری بونوچی نگاه می کنید مایه ی تعجب نیست که متوجه شوید او فوتبالش را به عنوان یک هافبک شروع کرده است. او تا 18 سالگی پستش را تغییر نداد، آن زمان بود که مربی بونوچی در تیم شهرشان ویتربسه، آقای کارلو پرونه، به او گفت:

اگر می خواهی بازیکن بزرگی شوی، باید در پست مدافع میانی بازی کنی، آنجا نقطه ی عطف دوران حرفه ای من بود.

شاید کمی شبیه وقتی که کارلو ماتزونه مبتکر انتقال پست پیرلو از پشت مهاجمین به بازیساز عقب زمین شد.

لحظه ی سرنوشت ساز بعدی برای بونوچی وقتی بود که در پیزا و باری تحت نظر جامپیرو ونتورا کار می کرد. ونتورا جانشین آنتونیو کونته در پولیا شد و جانشین آنتونیو کونته در تیم ملی ایتالیا هم می باشد. هر دوی آنها کم و بیش نگاه مشابهی به فوتبال دارند: آنها از مدافع وسطشان می خواهند که از دفاع بیرون بیاید و بازی سازی کند.

در یک مصاحبه با توتو اسپورت ونتورا گفت بود:

بونوچی به من گفت: مرا به یک فوتبالیست تبدیل کن و بعد از یک سال او به تیم ملی ایتالیا دعوت شد.

یوونتوس بعد از آن فصل بود که او را خریداری نمود. بیانکونری تیم کودکی های بونوچی بود، او تنها عضو خانواده بود که عشق بانوی پیر را در دل داشت، بقیه شان همه اینتری بودند. وقتی لئو از ویتربسه به آکادمی اینتر پیوست  خانواده به وجد آمدند و هنگامیکه لیگ جوانان را در همان تیمی که ماریو بالوتلی هم حضور داشت برد، جشن گرفتند، اما قلب بونوچی همواره در گروه راه راه سیاه و سفید بود: وقتی در آخرین روز فصل 2001‐2002 اینتر قهرمانی را به یووه باخت او مانند دیوانه ها در خیابان های ویتربو می دوید!

وقتی که یوونتوس او را به خدمت گرفت، کمتر کسی (از جمله مترجم این مطلب!) باور داشت که او پتانسیل تبدیل شدن به مدافعی فوق العاده را دارد. در آن زمان زوج دفاعی او در باری، آندره آ‌ رانوکیا، بازیکنی آینده دار تری نشان می داد. اما حالا هیچ کس تردیدی ندارد که یوونتوس انتخاب درست تری داشته است.

کونته مربی ای بود که من را به سطح بعدی برد، من و او ابتدا کمی تنش داشتیم، چرا که من بعد از ازدواج و ماه عسلم کمی از فرم خوبم خارج شده بودم اما باید بگویم که او از لحاظ تاکتیکی واقعا چیزهای زیادی به من آموخته است و اگر الان جزء بهترین مدافعان اروپا هستم، بخش مهمی از آن به خاطر آقا (ـی کونته) است.

بونوچی بعد از بازی ایتالیا و بلژیک گفت:

گل جاکرینی حرکتی بود که بارها و بارها در یوونتوس تمرین کرده بودیم.

می توان گفت که این حرکت اسکودتوی اول از 5 اسکودتوی پیاپی را برایشان به ارمغان آورد، گل قهرمانی آور میرکو ووچینیچ برابر کالیاری در تریسته، 6 می 2012 وقتی به دست آمد که بونوچی نفوذ کرد و پاس در عمقی برای او فرستاد، از قضا جاکرینی آن بازی به صورت تعویضی وارد زمین شد و دلپیرو هم روی نیمکت بود.

همچنان که رقبا بیشتر و بیشتر روی یارگیری پیرلو برای خارج کردنش از جریان بازی تمرکز می کردند به این امید که یوونتوس را متوقف کنند، توانایی بونوچی برای بازیسازی از نقاط عمقی تر زمین مهم تر و بارزتر نمود. بونوچی نشان داده است که می تواند به خوبی آرشیتکت، هافبک های نفوذی یوونتوس در دو سمت زمین، کلودیو مارکیزیو و آرتورو ویدال، را پیدا کند. این موضوع حتی باعث شد به او لقب بونی ― بائر را بدهند.

او اعتراف کرده که:

نستا همیشه به عنوان یک بازیکن الگوی من بود، اما همه به من می گویند بونی ― بائر. حتی هواداران. من در توییتر پیام هایی در این مورد دریافت می کنم و لبخند می زنم، اما برای اینکه به آن سطح برسم هنوز باید خیلی تلاش کنم.

در همین بین، از حدود 3 سال پیش بود که او به بخش دفاعی بازیش هم چیزهای زیادی اضافه کرده بود، او از بازیکنان اطرافش چیزهایی فراگرفت و در مصاحبه ای اشاره کرد:

من با بازیکنان عالی زیادی تمرین کرده ام و تلاش کردم رازهای ستاره ها را بربایم، اما بازیکنی که بیشتر از هر کسی دوست دارم بازیش را تماشا کنم، بارزالی است: او در نبردهای تن به تن شکست ناپذیر است.

روز دوشنبه، بونوچی در دفاع به هیچ عنوان بد نبود، اگر هم کسی چنین چیزی گفته قطعا کم لطفی کرده است. تصمیم گیری، بازی خوانی، بلاک کردن شوت، قطع توپ ها، سانترهایی که با ضربه ی سر دور کرد، همه و همه دیدنی بودند. در کل نمایش بی نقصی بود.

گاتزتا در ادامه با ذوق زدگی نوشت:

«او مثل بکن بائر بازی ایتالیا را به تیم حریف دیکته می کند و مثل فرانکو بارزی توپ های رقبا را می رباید، او آخرین نفر دفاع و اولین نفر در حمله بود، بونوچی یک پکیج کامل است. »

گواردیولا بعد از بازی دو تیم یووه و بایرن در یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان گفته بود: «او همیشه یکی از بازیکنان مورد علاقه ی من بوده است. »

وقتی بحث بهترین دفاع وسط های جهان می شود او اغلب نادیده انگاشته می گردد، هر وقت که جدل در این باره بالا می گیرد و نگارنده نامی از بونوچی نمی شنود، روشی که از آن برای خوشحالی بعد از گل استفاده می کند به یاد می آید، بونوچی لپش را باد می کند و طوری که انگار دارد دهانش را می شوید دستش را می چرخاند و به قول ایتالیایی ها:

sciacquatevi la bocca

یا, «دهانتان را بشویید»، نام او باید همیشه در صدر لب های همگان باشد، او کامل ترین مدافع جهان است.

^{از ESPNFC, جیمز هورنکسل}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: